Adakah aku ini yang jahat sebenarnya?
Adakah aku ini yang tak layak dibuat sahabat sebenarnya?
Ya, sikap aku yang suka buat lawak. Adakalanya gila - gila bahasa. Sebenarnya, aku menyimpan seribu perasaan. Seribu emosi. Seribu pertanyaan. Seribu penyesalan. Seribu ketakutan. Seribu kemarahan, kemaafan, harapan.
Aku juga seperti manusia biasa. Mungkin kerana sikap aku, mereka berasa aku tidak perlu dihiraukan.
Kadangnya, aku bersedih kenapa aku tak seperti rakan - rakan yang lain. Gelak ketawa bersama. Keluar bersama. Umpama kawan baik yang sentiasa bersama di kala suka dan duka.
Aku juga mahu seperti itu, tapi cukup la hanya dulu aku dianiayai. Jangan ada lagi. Mungkin kerana aku sudah berjanji dengan diri aku dulu jangan percaya kepada kawan. Kawan masa senang memang banyak. Kawan masa susah juga ada. Tapi kawan yang boleh menjadi bahu untuk kita. Takkan pernah ada.
Tiada sahabat yang paling sempurna melainkan keluarga kita sendiri. Walau apapun yang jadi, mereka tetap ada dengan kita.
Mungkin bukan sekarang aku punyai sahabat. Mungkin esok?
Mungkin sebab dulu kecik - kecik mak larang kuar main, sampai sekarang aku terbawa - bawa.
Duduk rumah lebih baik. Jimat duit poket. =)
Kulit pun tak hitam kena matahari. Hoho.
Terima kasih buat kawan aku dulu tu. Sebab kau, aku berubah. Lebih berani bertindak sendiri. Kalau kau tak aniaya dulu, aku takkan jadi diri aku sekarang ni.
Setiap yang jadi, aku percaya ada hikmahnya. Aku tak kisah kalau aku tak punya kawan baik.
Mungkin lebih baik aku hanya ada kawan sekelas, sebilik n sebagainya.
Atau mungkin aku yang masih perlu berubah....
Wednesday 3 April 2013
Tuesday 19 March 2013
Korang pernah rasa tak….
Korang pernah rasa tak sakit bila
nak lupakan benda yang paling perit pernah korang rasa? Mesti susah kan? Mesti
korang akan cuba lupakan. Mesti korang akan berubah seratus lapan puluh darjah
kan? Ye la takkan nak tiga ratus enam puluh darjah lak? Tu dah totally berubah.
Kalau seratus lapan puluh ni, setakat ubah setengah ja cam apa yang kurang leh
ditambahnya. Kalau sembilan puluh…… Errmmmm.. Aaaaa…. Emmm.. Aaaaa… Mungkin
tidak berapa berubah atau mungkin aku yang berubah setakat tu ja.
Tapi bila entah kenapa tiba –
tiba korang teringat, mesti korang rasa tertekan kan? Eh? Pernah rasa jugak ke?
Eeeee, sama la dengan kita! (yang tak sama tu dok diam – diam)
Susah kan untuk kita lupakan
kenangan pahit kita. Sebab tu kadang aku tak suka duduk sendirian. Tapi orang
cakap orang yang suka tidur tu sebenarnya orang yang bersedih. Nasib baik la
aku bukan dalam kategori tu. Maknanya aku masih hepi. Yea! Yea! Yea!
Setiap orang mesti ada benda yang
paling diorang kesali, benci, trauma, sedih atau apa – apa je la. Tapi kenangan
atau pengalaman yang pahit je la sebab ni mood sedih. Bukan nak cerita sal
‘korang pernah rasa tak bahagia naik pelamin’!
Korang pernah rasa tak terus tak
nak percaya sesiapa selepas apa yang berlaku kat korang? Rasa ralat dengan
orang sekeliling korang. Lebih rela bersendirian daripada berkawan dengan orang
lain dengan alas an diorang ni sama ja cam si polan tu. Tapi bila dah tekad cam
tu, ada ja yang menghalang. Ada yang datang bagai memberi harapan baru. Mungkin
betul orang cakap, tak semua orang macam yang kita kenal dulu. Berani ke nak
taruh? Tiba – tiba sama ja, cam na?
Apapun. Berbalik pada diri kita
la senang. Kita mungkin tak perasan yang kita ni sendiri tak layak untuk
dijadikan sahabat. Betul tak? Mana tau kan. Aku harap orang baik dengan aku
tapi rupanya aku yang buat diorang tak suka kat diri aku sendiri. Sebab tu
sekarang aku selalu ingatkan diri aku (kadang lupa jugak!) ‘aku tak kisah kalau
aku dijadikan tempat persinggahan sementara korang dapat sahabat sejati
korang’. Sebabnya? Mungkin aku sendiri tak layak untuk jadi sahabat n aku juga
dah tak berani menganggap orang yang rapat dengan aku tu sebagai sahabat. Jadi
biar la aku jadi kawan hanya sekadar kawan. Sementara ada yang aku leh tolong,
aku tolong. Itu ja. Atau mungkin aku yang susah nak bergaul. Hahahaha.
Pendek kata, berkawan je la dengan semua
orang. Tak yah nak feeling – feeling lebih. Lalalalalalaaa…
p/s: Kawan pun macam kapel jugak,
kawan pas tu putus. Tapi kalau kapel, leh jumpa teman serumah, sebilik. Takkan
kawan tak da yang leh dipercayai kan?
Jangan beli rumah, beli kediaman....
Aku pun macam orang lain juga.
Impikan rumah yang selesa, tenang, besar (bukan cam bangla tu. Eh, banglo), n
macam – macam lagi lah untuk dijadikan tempat kediaman.
Umah flat? Aku ok ja kalau tu dah
memang rezeki yang aku dapat. Kalau leh jadi kediaman, aku dah syukur
Alhamdulillah dah. Cuma aku nak gtau, bila aku sewa ja rumah kat area – area
tempat aku belajar tu. Aku dah mula berangan kalau – kalau akan dapat umah
teres dua tingkat cam ni. Ya Allah, memang aku suka sangat. Mana tak nya, bilik
dah ada empat. Bilik air lak ada tiga.
Aku cam kekampungan? Eyh? Lantak
lah! Hehehe tiba – tiba nak melenting kan?
Memang aku akui pun. Rilek sudah.
Umah aku lagi dahsyat lah! Rumah banglo 10 tingkat. Ko ado? Non-ado. Hahaha..
Kalau la aku dapat umah cam ni
kan best. Tak la besar cam gajah mana pun. Tapi selesa la bagi aku. Hello, aku
dok sini sepuluh orang k. Kalau setakat nak dok umah macam ni seramai empat,
lima orang apa da hal. Tapi sekarang tak berapa selesa la jugak sebab sepuluh
orang. Hehehehe. Tapi diorang ni pun bukan selalu ada kat rumah. Mungkin sebab
sekarang ni musim cuti kot. Tapi akak bilik aku cakap rumah ni yang study cuma
sempat orang ja. Kalau cuti selalunya diorang balik. Ok, aku dah dapat rasakan
akulah penghuni setia kat umah ni. Mana idok nyer, kampong aku jauh. Banyak lak
duit nak balik tiap – tiap minggu.
Setakat ni, aku tak pasti macam
mana ragam budak – budak umah ni. Harap – harap ok lah.
Biarlah dulu. Aku nak berangan
dulu. Kat luar ni rumput dia perrrrggghhh. Mungkin diorang bz. Jadi untuk orang
yang tak berapa bz cam aku ni, lebih baik aku letak racun bagi mampos rumput –
rumput ni. Hahahahaa. Siap sedia la rumput – rumput ku sayang!
Berangan lagi ni, aku nak curi
pokok kaktus aku balik kat mak aku. Nak letak kat umah ni. Lalalalalaa. Ada
lagi, pokok cabai melaka mak aku. Mas cotek, tak cotek pun aku nak angkut. Asal
tak beli ja? Ahh! Memang tak la, baik aku amik yang free. Ada lagi yang aku
berangan ni, aku nak bela sekor yang boleh dibela. Mungkin gajah. Hohohoho.
Gajah tu aku. Dah tak yah bela dah. Hmm. Mungkin tupai atau arnab. Burung? Tak
minat lah. Kucing? Kalau kucing takkan letak sangkar lak. Sah – sah lepas. Pas
tu dia pun melepas rata – rata. Mau kena ayat pavlova dengan budak umah aku
nanti. Hmm, sebut budak umah baru aku teringat. Aku kena minta izin ketua umah
dulu sebelum bela kot takut diorang fobia ke. Adeh!
Rumput? Agak – agak la takkan nak
minta izin kot. Takkan ada budak umah ni suka tanam rumput lak! Tapi mana tau
kan kot – kot memang ada. Manusia kan lain – lain. Kang pandai – pandai aku
mamposkan rumput tu, ada yang menangis. Sudah!
p/s: aku pindah dok umah ni untuk
study ke apa? XD
Prasangka
Haaaa! Baik ke buruk?
Bergantung pada orang tu la kan.
Hmmm.
Hmmmmm..
Hmmmmmmm..
Heheheehe. Sakit hati kan bila
kita mesej panjang – panjang sekali orang tub alas ‘hmmm’ ja. Tau la kaya leh
top up banyak – banyak. Kalau aku tak sanggup nak balas setakat sepatah dua
patah. Habis kredit aku. Tapi korang tak pa la bbm lorh, wasapp lorh, viber
lorh. Guna benda alah tu semua leh la anta ‘hmmm’ sejuta kali pun. Aku mana
mampu lagi.
Ok, sebenarnya yang atas tu aku
melalut lagi. Biasa la aku kan penggemar pelarian tajuk asal.
Prasangka? Prasangka apa? Ni
bukan pra sekolah semua tu. Tanggapan kita kita la. Bila tengok orang tu pakai
cam gini, haaaaaaaa. Entah. Bila tengok orang tu makan cam gitu, haaaaa. Entah
la jugak kan. Bila tengok mat rempit! Mat ganja! Mat burger! Bukan selalu orang
panggil abang burger ke? Dan juga MATematik. Apa? Ingat matematik tak ada
tanggapan jugak ke? Ada la.
Contoh:
‘Ala mat, matematik tu kacang je’
atau ‘Ala mat, matematik ni yang aku lemah ni’
Tapi sekarang ni aku nak khusus
kan untuk manusia ja. Bila kita tengok air muka seseorang tu terhadap kita,
mesti kita dapat agak perasaan dia kat kita kan? Mesti susah kita nak pura –
pura ok dengan dia kan? Lagi satu, walaupun orang tu tak da salah dengan kita
tapi bila dapat agak dari cara dia tu mesti kita susah nak klik dengan dia kan?
Macam la kita ni sempurna sangat kan? Suka – suka ja nak judge orang. Tapi tak
leh lari kan dari perasaan tu?
Bila sekali pandang terus letak
pangkah kat orang tu, terus tak nak cakap dengan orang tu. Oi! Ada ke patut cam
tu. Kadang tu kita tak tau sebenarnya dia tu pun baik. Entah – entah ada satu
hari tu dia tolong kita. Setengah tu mula – mula ja baik tapi bila lama – lama,
haaa amik kau berlagu sob sob sob ja lepas tu.
Tau tak nak jadi baik ni pun
susah juga. Ntah – ntah orang yang kita anggap tak baik tu pun sedang berusaha
untuk sentiasa ikhlas kan diri n baik dengan semua orang. Arrgghh! Ko! Nak
bajet baik konon. Baru tadi ko setuju kan? Bersangka buruk kat orang lain. Tak
nak tegur orang yang ko anggap tak baik tu kan?
Apapun kita berusaha la jadi
baik. Bukan luar ja. Dalam sekali. Jangan la kita anggap orang lain tak baik.
Diri kita sendiri pun kita tak tau lagi baik ke tak. Semua orang ada baik dan
buruknya. Yang penting, jangan la kita mengata keburukan orang, sebab bimbang
kita yang akan buat nanti.
p/s: Kadang mulut aku ni pun layak dicabaikan
jugak. Mesti ada orang tak suka jugak. Lalalalalaa~~
Masuk Rumah
Assalamualaikum..!!
Kalau orang masuk rumah ja mesti
dengar ni kan? Haaa.. Ada sorang pak cik ni, dia gtau aku ada hadis yang
mengatakan kita leh korek mata orang tu kalau masuk rumah tak bagi salam. Tapi
aku tak jumpa lagi hadis tu. Aku nak cari tapi lupa. Apa lagi kalau bukan sebab
godaan facebook, twitter semua tu. Haisshhh.
Memang niat bukan tenet sebab tu
tapi bila bukak ja google, secara otomatiknya facebook yang jadi pilhan utama.
Lepas tu, entah apa jadi. Lalalalalaaaa. Mana tak nya dah dibuat bookmark bar.
Hohoho.
Ok, jangan nak lari tajuk! Aku
memang suka cakap lari daripada tajuk. Nasib baik la masa SPM dulu aku tak
melalut.
Lagipun kan ada hadis yang
mengatakan kalau masuk rumah tak bagi salam, syaitan akan masuk n buat porak
peranda dalam rumah tangga tu. Hmm. Aku tak nak gaduh dengan budak – budak
rumah ni. Tak larat dah nak angkat barang pindah – pindah.
p/s : apa punya tajuk daaa.. tak
komersial langsung! -_-
Spek Hitam
Haaa, dah kenapa tiba – tiba spek
hitam ni?
Spek yang pakai jalan – jalan ke?
Bukan.
Rupanya spek untuk orang rabun
tapi bingkai itam. Petak lak tu.
Hari tu la elok – elok lepas makan.
Masa nak balik tu tiba – tiba orang tua tu cakap kalau aku ni pakai spek
bingkai itam mesti lawa kan. Gulp!! Minah mana yang dia tengok pakai spek cam
tu sampai tiba – tiba usulkan cadangan yang tak pernah terlintas di fikiran aku
ni ?
Tak pun agenda dia nak suruh aku
jahanam kan spek aku sekarang ni? Tak pun bagi mak dia? Lalalalaaa~~~
Sori fruit liver, selagi leh pakai. Orang pakai sampai spek tu berlumut
itam k.
p/s: Cam mak datin tak?
Lilolilolilo…
Gadai
Kerana ayam seekor, kampung
tergadai. Tak da kena mengena pun. Saja gedik nak letak.
Hmmm…
Hmmmmmm….
Hmmmmmmmmmm…
Korang kalau mak ayah korang
bergadai barang semata – mata nak bagi duit untuk belanja korang, korang akan
rasa apa? Alah! Bukan belanja beli baju bagai semua tu. Eeeee. Belanja untuk
korang setadi la (study).
Semangat?
Tipu la. Mesti korang rasa
bersalah n menyusahkan diorang kan? Kalau aku kena cam tu, aku terus tak
semangat. Kalau bergadai bagai sah – sah la tak da duit. Entah – entah diorang
makan ke tak. Kalau Tanya? Eyyhhh, makan dah. Hmmm..
Nak keja part time tak bagi
pulak! Mungkin risau aku tak leh fokus. Bila risau pun tak leh fokus jugak..
Lalalalaalalalaaaaa~~~
Apa pun, aku akan rasa bersalah
kalau aku tak hargai pengorbanan orang tua aku. Mesti kejam kan kalau duit tu
aku guna untuk joli – joli. Dah la kuat makan! Adoi…
Kena diet ke ni? Owh yesss!!!
Baju? Jangan risau, saya bukan
kuat beli baju. Malas nak pusing – pusing sebab aku ada penyakit sakit kepala
setiap kali aku p pusat beli dan belah! Mungkin penyakit keturunan untuk
berjimat. Hihohihoo. Tak da la. Aku rasa sebab lampu – lampu kat sana tu.
Dah la! Macam dah mula lari tajuk
ja.
Tuesday 12 March 2013
Novel? Drama? Komik?
Tau tak jalan hidup kita tak macam jalan cerita yang direka manusia? Novel? Drama? Komik? (asal komik pun ada ni) Filem? Kartun?
Kalau tu semua kita leh reka hujung cerita. Kalau ending sedih mesti penonton, pembaca atau apa2 je lah akan komen n mintak watak tu la watak ni la itu la ini la. Nasib kalau tukang wat tu rajin, mula la perah otak reka lagi bagi depa semua puaih ati lah..!
Tapi realiti tidak, sayang..
Macam tu jugak aku pun. Punya rasa takut. Sedangkan hati sendiri kadang kita tak dapat duga apatah lagi hati orang sekeliling kita.
Kalau tu semua kita leh reka hujung cerita. Kalau ending sedih mesti penonton, pembaca atau apa2 je lah akan komen n mintak watak tu la watak ni la itu la ini la. Nasib kalau tukang wat tu rajin, mula la perah otak reka lagi bagi depa semua puaih ati lah..!
Tapi realiti tidak, sayang..
Macam tu jugak aku pun. Punya rasa takut. Sedangkan hati sendiri kadang kita tak dapat duga apatah lagi hati orang sekeliling kita.
Kawan..
Sekarang, aku terasa hati dengan budak2 ni.
Mulanya? Hmm.. Aku la yang selalu diorang borak2.
Sejak balik kampung n balik sini, diorang terus apa2 hal ja diorang2 ja.
Aisehh.. Sampai aku kena tinggal sorang pun tak da nya amik kisah.
Hihohihohiho.. Lagipun kalau tak kuar sangat dengan depa pun duit aku tak abis aihh... Lega kot aih..
Nampak tak konsep lalang kat situ? Sat terasa sat tak pa.
Tapi tak pa. Mungkin bulu aku tak sama hitam cam diorang.
<mungkin pujuk diri sendiri>
Mulanya? Hmm.. Aku la yang selalu diorang borak2.
Sejak balik kampung n balik sini, diorang terus apa2 hal ja diorang2 ja.
Aisehh.. Sampai aku kena tinggal sorang pun tak da nya amik kisah.
Hihohihohiho.. Lagipun kalau tak kuar sangat dengan depa pun duit aku tak abis aihh... Lega kot aih..
Nampak tak konsep lalang kat situ? Sat terasa sat tak pa.
Tapi tak pa. Mungkin bulu aku tak sama hitam cam diorang.
<mungkin pujuk diri sendiri>
Subscribe to:
Posts (Atom)